Coraz więcej Polaków postrzega dobrą pracę nie tylko przez pryzmat wynagrodzenia, ale przede wszystkim jakości codziennego życia zawodowego. Wyniki badania Workmonitor Pulse 2025 wyraźnie pokazują, że polscy pracownicy są gotowi na kompromisy, jeśli w zamian otrzymują lepszą atmosferę, stabilność i elastyczność.
Ponad połowa pracowników (55 proc.) deklaruje, że wolałaby mniej stresujące środowisko pracy niż wyższą pensję. W kraju, gdzie aż 71 proc. zatrudnionych wykonuje swoje obowiązki stacjonarnie, coraz większego znaczenia nabiera elastyczność czasu pracy – często ważniejsza dla pracowników niż samo miejsce jej wykonywania czy wysokość zarobków. Stabilność zatrudnienia również pozostaje priorytetem – 65 proc. osób wybiera poczucie bezpieczeństwa zawodowego nawet kosztem bardziej dynamicznej kariery. Nie bez znaczenia są także relacje międzyludzkie – dla 40 proc. pracowników przyjaźnie w miejscu pracy to powód, by pozostać w firmie.
Polacy są skłonni wybrać mniej stresu zamiast wyższej wypłaty
W Polsce 55 proc. pracowników deklaruje, że wolałoby mniej stresującą pracę niż wyższe wynagrodzenie. Zjawisko to jest powszechne zwłaszcza wśród osób pracujących zdalnie – aż 63 proc. z nich woli spokojniejszą pracę niż lepsze wynagrodzenie. Ale to także doświadczenie pokoleniowe. Wśród milenialsów taką gotowość deklaruje 60 proc. pracowników, a w pokoleniu X – 59 proc. Młodsze osoby z pokolenia Z są nieco mniej skłonne do rezygnacji z pieniędzy (52 proc.), ale i tak wynik ten pokazuje, że dla połowy z nich stres i presja mogą być kluczowym czynnikiem demotywującym. Co istotne, 46 proc. respondentów już przyjęło niższą pensję w zamian za spokojniejsze warunki pracy. To drugi najwyższy wynik wśród badanych krajów (średnia globalna: 40 proc.).
Czas ważniejszy niż miejsce. Elastyczność pracy według Polaków
W wyniku pandemii elastyczność pracy stała się ważnym punktem dyskusji wśród pracodawców i pracowników. Obecnie według badania wracamy w Polsce do pierwotnego znaczenia elastyczności, czyli kontroli nad czasem pracy, a nie jej miejscem. W Polsce praca zdalna nigdy nie była aż tak dominująca jak, np. na zachodzie Europy. Aż 71 proc. badanych Polaków pracuje w pełni stacjonarnie, wobec 63 proc. globalnie.
52 proc. respondentów z Polski uznało, że większa kontrola nad harmonogramem pracy, czyli godziną, o które rozpoczynamy pracę, grafikiem czy pewna swoboda w wyborze zmian byłaby dla nich bardziej wartościowa niż wyższe wynagrodzenie. To nieznacznie mniej niż globalna średnia (59 proc.).
Z kolei 57 proc. Polaków wolałoby elastyczność czasu pracy niż możliwość wyboru miejsca, z którego pracują. Ten trend jest także zauważalny globalnie i jeszcze silniejszy wśród pracujących zdalnie, bo aż 74 proc. pracowników oczekuje elastycznego grafiku jako warunku powrotu do pracy stacjonarnej. W badaniu aż 38 proc. pracowników rozważyłoby odejście z pracy, gdyby zostali zmuszeni do powrotu do biura w pełnym wymiarze godzin. Na taki krok byliby skłonni się zdecydować, nawet jeśli wiązałoby się to z niższą pensją w nowym miejscu pracy.
W kontekście rezygnacji z wyższego wynagrodzenia dla elastyczności czasu pracy szczególnie istotna jest gotowość młodych do kompromisów. Aż 55 proc. przedstawicieli pokolenia Z zrezygnowałoby z wyższej pensji na rzecz większej autonomii w planowaniu czasu pracy. Wśród milenialsów ten wskaźnik wynosi 51 proc., a wśród Baby Boomersów – 54 proc.
„Zanim zainwestuję w rozwój, chcę mieć pewny grunt”
Choć wiele mówi się o potrzebie pracy, która inspiruje i rozwija, dane pokazują, że w czasach niepewności to stabilność zawodowa jest wartością nadrzędną. Ponadto aż 56 proc. Polaków woli bezpieczną, przewidywalną pracę niż ekscytującą, ale mniej stabilną ścieżkę kariery, co stanowi o sile pragmatyzmu na polskim rynku pracy. Taka jest retoryka wszystkich pracujących pokoleń. 69 proc. badanych wśród przedstawicieli generacji X, 56 proc. Baby Boomers i 55 proc. milenialsów uznaje stabilność za ważniejszą niż ekscytacja i inspiracja w pracy.
Według badania stabilność to priorytet również dla 65 proc. Polaków, którzy wybraliby ją ponad możliwość pracy zdalnej. To wynik tylko nieznacznie niższy od globalnej średniej (67 proc.), ale w Polsce szczególnie widoczny wśród pracujących w pełni stacjonarnie (69 proc.).
Trzeba jednak zaznaczyć, że Polacy nie chcą rezygnować ze spełnienia w pracy, bo ponad połowę badanych Polaków zachęciłoby do jej zmiany więcej możliwości rozwoju kompetencji. Widoczne jest to wśród pracowników wszystkich pokoleń obecnych na rynku pracy.
Ekspertka z Randstad Polska zaznacza, że pracownicy nie rezygnują jednak z ambicji – chcą je realizować w środowisku, które daje im poczucie bezpieczeństwa. Widać to wśród starszych pokoleń, znających wymagania swojej branży i obszary do rozwoju w jej obrębie, ale coraz częściej także u młodszych, którzy uczą się w realiach powszechnych kryzysów i wysokiej inflacji. Dla firm to jasna wskazówka – jeśli nie konkurują wysokością pensji czy elastycznością czasu pracy, mogą wygrać jakością zatrudnienia i zapewnianiem poczucia stabilności zawodowej.
Co zatrzymuje Polaków w firmach?
Oprócz wyższego wynagrodzenia drugim najczęściej wskazywanym czynnikiem retencji były coroczne podwyżki w odpowiedzi na inflację. Aż 69 proc. Polaków wskazało, że są one czynnikiem decydującym o pozostaniu w organizacji na kolejne 5 lat i przerosło to średnią globalną (65 proc.). Co ciekawe, nie chodzi o skokowe podwyżki, ale o ich regularność, która daje poczucie stabilności ekonomicznej.
Dla wielu pracowników w Polsce, podobnie jak globalnie, istotne jest również więcej dni wolnego – zadeklarowało tak odpowiednio 62 proc. i 59 proc. badanych. Jednak tutaj mniej niż 40 proc. badanych Polaków byłoby w stanie zrezygnować z wyższej pensji kosztem dodatkowych dni wolnych.
Na tle innych krajów Polska wyróżnia się jednym czynnikiem retencji: potrzebą budowania relacji społecznych. Aż 40 proc. Polaków uważa, że możliwość zawierania przyjaźni i budowania więzi w pracy jest dla nich ważna. To wynik wyższy o 5 p.p. względem wyników globalnych. Ten czynnik jest szczególnie istotny wśród przedstawicieli starszych pokoleń na rynku pracy – pokolenia X (42 proc.) i Baby Boomers (48 proc.).
